اما خودمم نمی دونم قراره به چی عادت کنم ............

به جدایی.......

به رفتن .......

به تنهایی های خودم ........

به آسمون همیشه ابریه دلم ........

به اشک های گاه و بی گاهم تو خلوت.........

به قلبم که مدام یه چیزی توش نیشتر میزنه .........

نه.

نه نمیشه .

من اهل عادت نیستم .

یعنی هیچ وقت نبودم .

اونم به این چیزا.

فعلا که همش دارم نقش بازی میکنم

تا کسی نفهمه تو دلم چه خبره .

و چقدر این کار عذاب آوره .

گاهی دلم میخواد داد بزنم به همه بگم تو دلم چی میگذره .

اما نه.

یه چیز هایی باید مال خود آدم باشه بالاخره.

جوری رفتار میکنم که انگار هیچی نشده .

خودم و بی خیال نشون میدم.

ولی همین که پام و میزارم تو اتاقم

دوباره هجوم غم و غصه و افکار جور وا جور میاد سراغم .

با این همه من چقدر خلوت اتاقم و دوست دارم بهم آرامش میده .

میام تو اتاق .

میزنم رو آهنگ سلام آخر .

چقدر این آهنگ و دوست دارم .

انگار برا من خوندن.

چند روزه مدام گوش میدم .:

                                    سلام ای غروب غریبانه عشق

                                    سلام ای طلوع سحر گاه رفتن

                                  سلام ای همه لحظه های جدایی

به اینجاش که میرسه غمگین تر میشه :

                                  خداحافظ ای شعر شب های روشن 

                                  خداحافظ ای قصه عاشقانه

                                 خداحافظ ای آبی روشن عشق

                                  خداحافظ ای عطر شعر شبانه

                                خداحافظ ای همنشین همیشه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: